Rozdział XLIX

Ta część jest dość "dramatyczna" i w pewnej chwili wystąpi scena 18+. Jednak nie zamieszczałam tam dosadnych opisów, ani pikantnych szczegółów. Scharakteryzowałam ten moment bardzo delikatnie i ogólnikowo ;)
Jeśli chcecie, możecie go ominąć. I tak już kumacie, o co chodzi :)
________________________________________________

Jechaliśmy taksówką już kilkadziesiąt minut. Przez okno obserwowałam drzewa, pola, miasteczka, wszystko pokryte grubą warstwą białego puchu.
Jako jedyna siedziałam na tylnym siedzeniu. To pozwoliło mi płakać. Z odwróconą i zasłoniętą dłonią twarzą, pozwoliłam łzom wypływać z oczu, wycierając je co rusz chusteczką. Nie mogłam uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Że jadę z psychopatycznym zboczeńcem, godząc się na seks, chociaż wcale tego nie chcę.
Najgorszy dzień w całym moim życiu? Oto on…

***

Niedługo później samochód się zatrzymał. Shon zapłacił i wyszedł, nakazując to samo mi.
Sh: Jarasz się tak samo jak ja, czy mocniej? – zapytał ponętnie, po odjechaniu auta
Rozejrzałam się dookoła i zaniemówiłam.
Nic: C-co to jest? – zająkałam się, bo zobaczyłam domek letniskowy! Przecież hotel… To miał być właśnie hotel!
Sh: Jak to: co? Domek. – prychnął
Nic: Ale… Tam jest Lys?
Sh: Chodzi o tego białaska? Tak.
Nic: Po co mnie tu przywiozłeś? – wychrypiałam, czując, że brak mi powietrza;
Sh: Doskonale wiesz, znasz odpowiedź. Ochłoń, pójdziemy do pokoju obok, kochanie. – szepnął, łapiąc mnie za biodro
To było wstrętne. Jak ja mogłabym tak blisko niego oddać się w ręce innego mężczyzny?
Jedna chwila, moment. Uderzyłam go z pięści w policzek i jak najprędzej pognałam w stronę domku. Wbiegłam po schodkach i zaczęłam szarpać się z klamką, próbując otworzyć drzwi. Nie udało się.
Zrezygnowana, z przerażeniem obejrzałam się za siebie, już wyobrażając, jak z furią biegnie w moją stronę, z zamiarem przyłożenia mi. Lecz on powolnym krokiem i z pobłażającym uśmieszkiem na ustach, szedł do mnie nonszalancko, tak jakbym wcale przed chwilą go nie rąbnęła!
Sh: Klucz, ślicznotko, klucz. – stwierdził frywolnie, wyjmując z kieszeni srebrny przedmiot
Pokręciłam bezradnie głową, pewna, że teraz wszystko już przesądzone.
Shon wszedł na podest i zdjął z haczyka na ścianie wiszący sznur.
Sh: Ręce.
Nic: Co?
Sh: Wystaw ręce.
Nic: W jakim celu? – zapytałam, choć wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała to zrobić
Sh: Chcę mieć pewność, że nie wykręcisz mi jakiegoś numeru. No, dawaj.
Niechętnie spełniłam jego rozkaz. Czułam się niczym niewolnica, która musi wykonywać każde jego polecenie.
Lina była dość gruba, zimna i zesztywniała. Mroziła mi nadgarstki, lecz z uwagi, iż nie zacisnął jej bardzo mocno, wytrzymywałam.
Moment, w którym przekręcał klucz w zamku, dłużył się niemiłosiernie. Już za chwilę miałam zobaczyć tego, którego tak kochałam, a po kolejnych minutach zawieść i rozczarować. Łzy, znowu te niechciane łzy!
Sh: Zobacz, przyprowadziłem kogoś. – rzucił, wciągając mnie za łokieć do środka
To, co zobaczyłam, zmroziło mi krew w żyłach. Lysander siedział na mosiężnym, drewnianym krześle, przywiązany do niego rękami i nogami. Miał rozpiętą kurtkę, a na szarej koszulce czerwone, wręcz bordowe plamy. Dolna warga była rozcięta, a wokół niej strup i zaschnięta krew. Pod okiem widniała okropna, fioletowa śliwa, a prawy policzek był mocno zasiniony, w górnej części również zraniony. Białe włosy chłopaka, całkowicie zmierzwione, dawały mi do zrozumienia, że Shon nie traktował go dobrze.
W dodatku zaniepokojona mina utwierdzała w przekonaniu, że niewiele rozumiał. Pewnie się mnie nie spodziewał. Tak jak ja nie spodziewałam się zobaczyć jego w takim stanie. Najbardziej na świecie pragnęłam teraz tylko podbiec i go pocałować, zapewnić, że wszystko będzie dobrze! Ta łachudra mnie jednak trzymała, nie pozwalając na jakikolwiek gwałtowniejszy ruch.
Nic: Lysiu, kocham cię. Kocham, pamiętaj o tym. – szepnęłam, zanim dwie duże jak groch łzy skapały na podłogę
Sh: Ścichnij. – warknął brunet
Lys: Po co ją tutaj przyprowadziłeś? – przeraził się na mój widok – Nicola, uciekaj! Uciekaj stąd, zanim on ci coś zrobi!
Sh: Ty się już tak o nią nie martw. – parsknął do różnookiego - Zaopiekuję się tobą, prawda kochanie?
Ustawił się za moimi plecami i objął mnie od tyłu, rozpinając guzik spodni.
Lys: C-co ty robisz?! – wykrzyknął, widząc poczynania Shona - Skarbie, wiej! Słyszysz? Zwiewaj!
Nic: Nie, Lys. Ja się na to zgodziłam – szepnęłam niepewnie
Lys: Słu… cham?
Sh: Wiesz co, koteczku? Zrobimy to tutaj, żeby twój lowelasek mógł sobie popatrzeć. Zaczynamy? – mruknął mi cicho do ucha
W tamtej chwili zdębiałam. Jak? Tu? Przy Lysandrze? Na jego oczach?
Nic: Wykluczone. – odparłam stanowczo
Sh: To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. – zaśmiał się
Nic: Obiecałeś mi drugi pokój! Umówiliśmy się!
Sh: Widzisz tu gdzieś inne pomieszczenie? – zapytał ironicznie
Rozejrzałam się. Co za kłamliwa świnia!
Sh: Chyba nie chcesz wydać wyroku na swojego kochasia?
Wtedy moje serce złamało się na pół. Nikt nawet sobie nie wyobraża, jakie podłe uczucia mną targały.
Lys: O czym on mówi?
Nic: Lys… - jęknęłam, bo tak bardzo było mi go szkoda! Szkoda nas!
Sh: Doceń to, na to robi dla ciebie. No, przy okazji dla mnie. – rzekł z uśmiechem
Białowłosy spoglądał na nas nietrzeźwo. Widziałam po jego minie, że nadal nie kapował. Do czasu.
Shon odwrócił mnie ku sobie i pocałował. Długo, nachalnie i zaborczo. Ja sama byłam w ciężkim szoku, a co dopiero Lysander!
Lys: Zostaw ją! Słyszysz?!
Brunet popatrzył na niego gniewnie, jakby z wyrzutem, że mu przerwał.
Sh: Więc ciekawe, co powiesz na to. – mruknął zgryźliwie, patrząc chłopakowi prosto w oczy
Nie zwlekając, schylił się i podniósł mnie tak, jak pan młody swoją żonę. Ruszył w stronę w miarę starej wersalki, kładąc mnie z ostrożnością na łóżku.
Nic: Proszę cię, nie rób tego. Nie tutaj, nie przy nim. – poprosiłam chicho i żałośnie przez dławiące łzy
Sh: Nie, koteczku, nie mogę. – odparł, lekko zmieszany
Mogłam się spodziewać. Ta bezuczuciowa, bezwzględna kreatura z niczym się nie liczyła. Obchodziłam go tylko ja i to, co miał mi zrobić.
Nic: Nienawidzę cię… Szczerze cię nienawidzę. Nienawidzę cię z całego serca! – z każdym kolejnym zdaniem podnosiłam na niego głos
Na chwilę zamarł w bezruchu. Zaskoczyłam go. I siebie też.
Sh: O nie… Tak nie będziemy rozmawiać. – warknął, rozsuwając z furią rozporek mych spodni
Lys: Zostaw ją! Puść! Nie dotykaj jej! – wrzeszczał załamany, widząc moją zalaną łzami twarz
Sh: Zamknijcie się! – odkrzyknął, zsuwając ubranie z moich bioder
Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Przed Lysem… W jednym pokoju… Będę pieprzyć się z Shonem…
Nic: Puść mnie, błagam, ja już nie chcę… - jęknęłam głośno i rozpaczliwie
Sh: Dogadaliśmy się! Uprawiasz ze mną seks, a ja wypuszczam twojego gacha! – wydarł się wściekle
Nic: Ale się wycofuję! Nie zrobię tego Lysowi! Nie prześpię się z tobą, za bardzo go kocham! Puszczaj, albo zadzwonię po policję! – postawiłam mu się, otrzymując w odpłacie gromki śmiech Shona
Sh: Tak? Ciekawe jak to zrobisz ze związanymi rękami. – prychnął szyderczo – Teraz nie ma już odwrotu, mała.
Lys: Nicola… - urwał nagle białowłosy, nie kończąc chwilowo wypowiedzi – Kocham cię.
Sh: Stul pysk. Koniec z tą romantycznością! – pieklił się
Lys: Zostaw ją, zrobię wszystko, tylko ją zostaw. – szepnął zdecydowanie
Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem. Mój Lysio, mój kochany Lysio wiedząc, co zaraz nadejdzie, nie skreślił mnie. Zupełnie tak, jakbym za chwilę wcale nie miała go zdradzić…
Sh: Wybacz, ale w facetach nie gustuję, gejem nie jestem. Kręcą mnie tylko takie zaparte laseczki. – zaśmiał się trywialnie, a potem… polizał mnie po brzuchu. Wzdrygnęłam się, zaczynając wymachiwać nogami, żeby go odepchnąć. Shon był bestią w ludzkim ciele. Wszystko, co usłyszał, traktował jako seksualną propozycję. W jego głowie kołatały się jedynie erotyczne i rubaszne myśli. A ja tak bardzo się tego bałam…
Sh: Spokój. – syknął, łapiąc za moje uda – A ty gościu lepiej patrz i się ucz, jak należy posuwać dziewczynki.
Lys: Nie mów tak! Zostaw ją!
Sh: Powtarzasz się. – rzekł do chłopaka, odpłacaj mu się salwą głośnego, sprośnego śmiechu i… rozbierając się…

***Lys***

Z pogłębiającą się złością patrzyłem, jak ściąga z jej stóp nogawki spodni. Powtarzała tylko w kółko „przepraszam, przepraszam, przepraszam”. W którymś momencie odpowiedziałem jej „kocham cię i ci wybaczam, skarbie”. Źle zrobiłem. Za wymówione przeze mnie zdanie Nic otrzymała siarczysty cios w policzek z otwartej dłoni, szlochając jeszcze przeraźliwiej.
Gdybym tylko mógł wstać, udusiłbym go.
Tego łajdaka nie obchodził płacz rudowłosej, ani moje krzyki. Przyprawił ją o dreszcze, kiedy zdarł z mojej Nicoli bieliznę. Zacząłem się szarpać na tym przeklętym krześle, za wszelką cenę próbując się wydostać. Nie mogłem patrzeć na to, co on chce zrobić.
Wtedy spojrzał na mnie takim triumfalnym, ordynarnym wzrokiem.
Sh: Oglądaj sobie, białasku. – rzekł hardo, z barbarzyńskim uśmiechem, na co ukłuło mnie w sercu
A potem…
Mogłem tylko bezczynnie słuchać jej przeszywających krzyków. Zacisnąłem wtedy oczy, próbując zagłuszyć jej wrzaski. Czułem się jak mięczak, który nie potrafi obronić swojej kobiety. Na wprost mnie, na łóżku leżała moja Nic. A na niej ten… Ten… Ten gnój.
Z pokiereszowanym sercem i wzrokiem ślepo wbitym w ścianę nad nimi, patrzyłem, jak ta gnida ją gwałci. Jak krzywdzi tą, którą kocham.
Z moich oczu wypłynęły łzy. To uczucie mnie zabijało. Tak bardzo chciałem podejść, zabrać go od niej, przerwać jej cierpienie, ale nie mogłem! W pewnej chwili zacząłem mówić. Do niej, do Nicoli. Powtarzałem „kocham cię, wszystko będzie dobrze, pamiętaj kochanie”. Chciałem, żeby wiedziała, że nie jestem zły. Że pomogę jej, że nie zostawię.
Bo mimo, że czułem żal, ogromny żal, wiedziałem, że zrobiła to dla mnie. Skojarzyłem fakty, słowa, które oboje wypowiedzieli i doszedłem do wniosku, iż tekst Shona „Dogadaliśmy się! Uprawiasz ze mną seks, a ja wypuszczam twojego gacha!” oznacza, że Nic zgodziła się na jakieś ultimatum. Teraz już wiedziałem, jakie. Miała mu się oddać w zamian za moją wolność. Pomimo bólu, odczuwałem pewien rodzaj spokoju i satysfakcji, że nie jestem jej obojętny i zawsze, kiedy powtarzała, że mnie kocha, mówiła prawdę.
Jednak stan błogości został po krótkiej chwili zrujnowany. Słysząc dyszenie i stękanie tego okrutnika, zalała mnie kolejna fala złości. Żywiłem do niego tak potężny wstręt, jak jeszcze do nikogo innego. Największy łotr, jakiego spotkałem. Bezduszny, nieludzki, zwyrodniały.
Kiedy do jego jęków przyjemności dołączyły jęki mojego ukochanego skarba… Wiedziałem, że dochodzą, że kończą. Zabolało mnie. Zabolało to, że nie ja z nią teraz jestem. Nie ja ją dotykam, nie ja patrzę w jej oczy, że to nie ja ją doprowadzam…
Moje oczy potrzebowały chusteczki. Przez pryzmat łez niewyraźnie ją widziałem. Dostrzegłem jednak, że ciągle chlipie. Jej twarz, cała mokra, wyglądała żałośnie i przygnębiająco. Nigdy tak nie wyglądała, tak nieszczęśliwie.
Sh: I co? Podobało ci się, prawda? – wystękał, układając się obok niej i przytulając
W odpowiedzi usłyszał napad płaczu rudowłosej, który mnie zdołował.
Lys: Odejdź już od niej… - wyszeptałem rozpaczliwie
Sh: Och, zapomniałem o tobie. – mruknął – I jak wrażenie?
Zacisnąłem usta z rozgoryczenia. Jak mógł pytać o coś takiego?! Chciałem mu wyrzucić, że jest szaleńcem, lecz powstrzymałem się. Tym samym zwiększyłem szanse na to, że prędzej da nam spokój.
Sh: Zmęczyłem się, koteczku. – rzekł czarująco, gładząc wewnętrzną stronę jej uda
Nic: Proszę… Nie… - szepnęła cichutko, tak, że ledwo ją usłyszałem; Ten głos miał w sobie tyle boleści i zgaszenia, że aż mnie przeraził.
Sh: Nie chcesz więcej? – zdziwił się szczerze, zatrzymując rękę
Nic: Nie…
Brunet westchnął głęboko, opadając na łóżko. Zaskoczyło mnie, pozytywnie, że nic więcej nie robił wbrew jej woli.
Sh: A teraz trzeba zwiewać… - oznajmił, podnosząc się
Ubrał się niespiesznie, a ja w tamtej chwili ze współczuciem przyglądałem się Nicoli. Była osowiała, a ja wraz z nią. Leżała na łóżku bez ruchu i pragnąłem tylko tego, żeby się przy niej znaleźć i pocieszyć.
Sh: Aha, zapomniałbym. – rzucił, narzucając na nią koc – To żeby ci tyłek nie zamarzł. – zaśmiał się bestialsko
Lys: Rozwiąż mnie. – zażądałem twardo
Sh: A bo co? Mogę was teraz tak zostawić, zamknąć i zdechniecie tu oboje, żebyście nie nagadali na mnie psom. – odwarknął, zapinając spodnie – Ale tego nie zrobię, nie chcę mieć na sumieniu waszej śmierci. Wyjadę, ucieknę, i problem z głowy. – wzruszył ramionami
Lys: No to mnie rozwiąż. – zirytowałem się
Sh: Zaraz, zaraz. Po co te nerwy?
Ubrał się, zabrał ze stolika telefon i podszedł jeszcze do Nicoli, nachylając się nad nią.
Sh: Ostatni buziak na do widzenia? – mruknął zachęcająco, ale ta tylko odwróciła głowę w bok – A huj ci w dupę. – syknął
Błyskawicznie znalazł się przy drzwiach i otworzył je kluczem, a później zbliżył się do mnie i przeciął jeden ze sznurów, który łączył mój nadgarstek z krzesłem. Wtedy, wykorzystując moment, złapałem go za ramię i szarpnąłem, lecz się wyrwał. A mnie przeszedł przeszywający ból po całej długości ręki. Już wczoraj, gdy się szarpaliśmy, kiedy mnie napadł, podejrzewałem, że doznałem kontuzji w przedramieniu. Jednak teraz to było nieważne.
Sh: Zabieraj te łapska. Z resztą powinieneś sobie poradzić. – rzekł, rzucając scyzoryk na moje kolana
Potem wyszedł. Nareszcie nas zostawił, zostawił ją.
Nicola nadal nie reagowała, nawet nie odwróciła do mnie głowy. Widziałem tylko, jak się trzęsie. Płakała, co zrozumiałem po bardzo cichutkim szlochaniu.
Zabiłbym go. Gdybym dostał taką szansę, zrobiłbym to. On wszystko zniszczył. Skrzywdził kobietę mojego życia. A ja… A ja nie mogłem go powstrzymać…

________________________________________________

I tak oto kończymy. Podobało się? ;P
I co, Natalia, dalej lubisz Shona? :P A ty, Asia? XDD