Rozdział XLV

Dobra, dodaję jednak dzisiaj, chociaż mówiłam, że w następnym tygodniu. Oprócz tego, mam już napisane trzy rozdziały do przodu (spójrzcie sobie w prawo na "Postęp w pisaniu...), a niedługo zaczynam kolejny :)
A! Zapomniałabym! ANKIETA!!! -------------------------------------------------->
Miłego czytanka ;)

________________________________________________________________________

Obudziło mnie stukanie dochodzące z dołu. Przeklęłam w duchu tego, kto wyrwał mnie ze snu. Było przecież rano! Chciałam jeszcze trochę podrzemać, wypocząć po tej ciężkiej nocy. Oczywiście nie mogło do tego dojść.
Przekręciłam głowę w bok i ujrzałam śpiącego Lysandra. Nawet nie pamiętam, kiedy doszliśmy do pokoju, bo po północy padałam ze zmęczenia. Najwidoczniej nie jestem przystosowana do zarywania nocy i imprezowania aż do świtu. Zazdrościłam chłopakowi, że ma taki twardy sen.
Po cichu, żeby tylko go nie wybudzić, podniosłam się powoli z łóżka. Przyjrzałam się mu z uśmiechem, myśląc o tym, że podczas snu wygląda bezbronnie, jak malutkie, urocze dziecko. Widząc, że zdarł z siebie koc, szczelnie okryłam nim go, dając buziaka w policzek. Później trochę ułożyłam sobie włosy, z leżącej przy szafie torebki wyjęłam kosmetyki i poprawiłam sobie urodę. Chyba muszę poprosić Lysia, żeby kupił toaletkę, bo robienie make-up’u przed miniaturowym, podręcznym lustereczkiem było jedną wielką katorgą.
Na dole ujrzałam podbuzowaną Rozalię, która robiła stertę kanapek. Przywitałam się z nią, a ta na mnie spojrzała, przyprawiając o dreszcze.
Nic: O matko, Roza, wyglądasz jak zombie!
Roz: Co ty nie powiesz? Leo nie ma w pokoju toaletki, a tyle razy mu przypominałam, by mi ją zorganizował!
Nic: Śmieszne, bo jeszcze przed chwilą myślałam dokładnie o tym samym. – zaśmiałam się
Roz: Ty przynajmniej przypominasz człowieka… - westchnęła głęboko
Nic: Idź coś ze sobą zrób, ja dokończę za ciebie.
Roz: Naprawdę? Kochana jesteś. – zaświergotała
Uradowana pognała na piętro, zostawiając mi przygotowywanie śniadania. Zdziwiło mnie trochę, że jeszcze nikt nie wstał. I wykrakałam.
„Co będzie do jedzenia?” – doszło do moich uszu, a kiedy obejrzałam się, zobaczyłam schodzącego po schodach blondyna, przecierającego oczy
Nic: Kanapki. – odpowiedziałam, nie zaszczycając go kolejnym spojrzeniem
…: Kanapki? – powtórzył zawiedziony
Nic: Chcesz coś innego, to zadzwoń po catering. – odparłam zgryźliwie
…: No już, chciałem się tylko upewnić. Zack jestem. – przedstawił się, podchodząc do mnie
Nic: Nicola. – odrzekłam, uśmiechając się do chłopaka przyjaźnie
Zack: Świta mi coś, że wczoraj z tobą tańczyłem. Powiedz mi, jeśli się mylę.
Nic: To prawda. To ty nastąpiłeś mi na nogę. – wspomniałam, na co oboje się zaśmialiśmy
Zack: Wybacz, wypadki się zdarzają.
Nic: Ach, tak? A co powiesz moim obolałym palcom na stopie? – podniosłam brew w geście wesołości
Zack: Przepraszam. – rzekł rozbawiony – To mogę już kanapkę?
Nic: Możesz. I tak już skończyłam.
Przestawiłam talerz na stół kuchenny, słysząc kroki na schodach i kilka damskich głosów. Moim oczom ukazało się pięć dziewczyn w miniówach, wymalowanych i takich wymuskanych.
Nawet nie pytając, ani nie dziękując, wzięły po jednej kromie i wyszły z domu, nie żegnając się.
Zack: Ta kultura…
Nic: Prawda? Właśnie, z której jesteś klasy? Jakoś nigdy się nie spotkaliśmy, nie?
Zack: Zgadza się. To dlatego, że kumpluję się z Leo, ten sam rocznik.
Nic: Starszy ode mnie o trzy lata? – zdziwiłam się, bo wydawał się moim rówieśnikiem – Nie wyglądasz.
Zack: Ale że co, taki przystojny?
Nic: Chciałbyś chyba. Taki stary, miałam na myśli.
Pokręcił głową, nie próbując nawet powstrzymać uśmiechu.
„Zack! Zack, kochanie!” – wrzasnęła na górze jakaś laska
Zack: Na dole jestem! – odkrzyknął do niej, po czym zwrócił się do mnie – Moja dziewczyna, Lana. Wiesz, chorobliwa zazdrośnica sprawdza, czy nie znalazłem sobie nowej dziewczyny. – wywrócił oczami – Ale cóż ja poradzę? Kocham ją i nic z tym nie robię, a ta lata ze mną ciągle i kontroluje. – westchnął
La: Zack, kto to jest? – zapytała od razu po pojawieniu się w kuchni, niemal zabijając mnie wzrokiem
Nic: Spokojnie, tylko rozmawiamy. – uspokoiłam ją
La: Masz chłopaka? – zapytała prosto z mostu
Nic: Mam.
La: To masz szczęście. – rzuciła, na co prychnęłam – Już się wystraszyłam, że uciekłeś do innej. – rzekła smutno, przymilnie go obejmując
W tamtym momencie pomyślałam sobie tylko tyle, że faktycznie mam szczęście. Ani ja, ani Lys nie mamy podobnych manii i podejrzeń w stosunku do siebie nawzajem. Tworzymy naprawdę szczęśliwy związek, bez jakichś niepotrzebnych insynuacji.
La: Chodź, koteczku, idziemy już stąd.
Chłopak z grobową miną jej przytaknął, gdy stali już w progu domu, wychyliłam się i krzyknęłam mu „powodzenia”.
Gdy sama zjadłam już dwie kanapki, dołączyła do mnie Rozalia, już ogarnięta i zadowolona z siebie. Za nią pojawił się Leo, a później także Lysander.
Nic: O, organizatorzy imprezy wstali. Jak samopoczucie? – zapytałam, na co jako odpowiedź otrzymałam grymas na twarzach chłopców
Nic: Lys, jak Lys, ale ciebie Leo wczoraj w ogóle nie widziałam. – zauważyłam
Roz: Bo padł już po pierwszych dwóch godzinach. – bąknęła niezadowolona Rozalia – Nawet zatańczyć nie mogliśmy.
Nic: Serio? – zachichotałam – Lysander zasnął godzinę później, też niewiele lepiej.
Leo: Mamy po prostu słabą głowę do picia. To po tacie.
Dokończyłam śniadanie, jedząc wraz z nimi. Rozalia non stop opowiadała o tańcach z różnymi chłopakami, co wyraźnie nie spodobało się Leo, w związku z czym po pewnym czasie wywiązał się konflikt, który ja, jako mediator, musiałam rozwiązać. Zaniepokoiło mnie trochę, że Lysander siedział bez słowa, nie słuchając nas, tylko dłubał palcem w chlebie. Zachowywał się dość dziwnie, w szczególności, że nawet się ze mną nie przywitał. Dlatego w chwili, w której białowłosa zabrała swojego chłopaka na spacer, z czego Leo nie był zbyt zadowolony, wypytałam Lysandra o co chodzi.
Nic: Czemu nic nie mówisz? – zagadnęłam, wstawiając talerze do zlewu i rozpoczynając zmywanie – Hej, słyszysz mnie? – powtórzyłam, oglądając się za siebie; Stał tuż za mną.
Lys: Zawaliłem. Ja też ani razu nie poprosiłem cię do tańca. – wytłumaczył z przejęciem
Uśmiechnęłam się kolejny raz. Tylko on mógł wymyślić i powiedzieć coś tak rozbrajającego.
Nic: Nic nie szkodzi, Lysiu. – powiedziałam szczerze – Nie gniewam się.
Gdyby moje dłonie nie ociekały wodą i płynem do naczyń, pogładziłabym go po policzku. W zamian obróciłam się do niego przodem, opierając się o szafkę kuchenną i unosząc ręce do góry. Dałam mu wtedy figlarnego buziaka w usta, chcąc udobruchać go i oczyścić jego wyrzuty sumienia.
Lys: Ja cię tak olałem, a ty jeszcze mnie całujesz? – zdziwił się
Nic: Nie pasuje ci taki układ? – zaśmiałam się
Lys: Pasuje, pasuje. – mruknął, obejmując mnie mocno w pasie – Jesteś aniołem, skarbie.
Nic: To w końcu aniołem, czy skarbem?
Lys: I tym, i tym. – odparł, obsypując mnie kolejnymi, słodkimi całusami – Kocham cię, myszko.

***

O jedenastej w domu znowu utworzył się niebotycznie wielki tłok. Wszyscy po kolei wstawali i zbierali swoje rzeczy, a ja z Rozą robiłyśmy za kelnerki, przynosząc im napoje i jedzenie.
Wtem ujrzałam Armina. Obserwował mnie. Nie bardzo wiedziałam, co mam zrobić. Podejść, czy nie? Niby powinnam, bo był jednym z moich najbliższych znajomych, lecz wczorajsza akcja nie skłaniała mnie ku temu.
W chwili, w której chciałam się ulotnić z obrębu jego wzroku, zatrzymał mnie.
Ar: Nicola, poczekaj. – rzucił, idąc w moją stronę – Czemu mnie dzisiaj unikasz?
Nic: Nie unikam, po prostu nie było okazji. – odparłam, patrząc w bok
Ar: Co jest? Ej, powiedz mi, jak coś nie tak. – poprosił, ale ja nadal milczałam – Posłuchaj, wypiłem jedno piwo za dużo, film mi się urwał, nie pamiętam zupełnie co działo się od pewnego momentu.
Nic: Domyślam się, że nie pamiętasz. – bąknęłam
Ar: Ale że zrobiłem, powiedziałem coś głupiego? Wyjaśnij mi to, proszę.
Nic: Tak, wygadywałeś głupoty, to prawda.
Ar: Jakie? – drążył dalej
Wystarczyło tylko jedno spojrzenie skierowane prosto w jego oczy, żeby się domyślił.
Ar: Jezu… Przepraszam cię, tak bardzo cię przepraszam. Nie kontrolowałem swojego zachowania. – wymamrotał szybko, marszcząc z przejęcia czoło
Nic: Spoko. Bez problemu dałeś położyć się spać, więc nie było tak źle. – pocieszyłam go i chyba faktycznie trochę się uspokoił

***

Wracając do domu marzyłam tylko o tym, by rzucić się na łóżko i odespać zarwaną noc. Impreza, a także późniejsze sprzątanie mocno dały mi w kość.
Trzymając w dłoni ciepłą dłoń Lysa, niemal zasypiałam w marszu. Dobrze, że pilnował, bym się nie wywróciła i ciągle coś mówił. Gdy stanęliśmy pod moim domem, pożegnał się ze mną czule i dopilnował, bym na jego oczach bezpiecznie znalazła się w domu.
Mimo, że było dopiero przed piętnastą, wskoczyłam do swojego pokoju i położyłam się na mięciutkim, wygodnym łóżeczku. Nawet nie pamiętam, kiedy zdjęłam buty…

***

Dzwoniący telefon wyrwał mnie ze snu. Otworzyłam w duchu i nie wierzyłam, że się obudziłam. Byłam jeszcze tak zaspana, że podniosłam się dopiero po kilku dobrych sekundach. Połączenie już za chwilę mogło zostać zakończone, więc postanowiłam odebrać.
Nic: Halo? – zapytałam niemrawo i jakoś tak niewyraźnie
…: …
Nic: Słucham? – powtórzyłam nieco głośniej, nie dostając odzewu z drugiej strony; Doskonale słyszałam czyjś nierównomierny, w miarę szybki oddech, ktoś był przy telefonie, to pewne. Nie wychwyciłam żadnych śmiechów, dlatego to nie mógł być głupi żart dzieciaków. Przez chwilę się zaniepokoiłam, a może ktoś zasłabł przy telefonie? – Kto dzwoni? – zapytałam, mając nadzieję na otrzymanie odpowiedzi; W zamian rozmowa, jeżeli w ogóle tak można nazwać mój monolog, została zakończona.
Wzruszyłam ramionami. Pewnie to naprawdę dowcip małolatów. Nie przejmując się tym dłużej, położyłam się z powrotem i znów zaczęłam śnić.

***

Spojrzałam na zegarek – 18:22. Pomyślałam sobie, że trzeba już wstawać, ale za nic w świecie nie miałam na to ochoty. Jak tylko przypomniałam sobie, że jutro wracam do szkoły, mój dobry humor prysł.
Na dole ciocia siedziała przy stole kuchennym, trzymając się za głowę. Stało przed nią kakao, więc i mnie naszła nieopisywalnie wielka na nie ochota.
Nic: Jak się bawiłaś?
Titi: Proszę, nie przypominaj nawet. – jęknęła cicho – Wiesz jak głowa mi pękała rano? Myślałam, że nie wytrzymam.
Nic: Dalej boli?
Titi: Teraz to już nic, w porównaniu do poranka jest cudownie.
Nic: A ja czuję się wspaniale. No, trochę ociężała byłam, ale soczek pomidorowy i litry wody, które wypiłam, bardzo pomogły. – uśmiechnęłam się, zadowolona, iż nie mam takich problemów
Titi: Chyba pójdę na spacer. Masz ochotę na kakao? Zrobiłam sobie, ale nie dam rady wypić nawet łyka. – skrzywiła się
Nic: Jasne. – odparłam, wzięłam kubek i wbiegłam na górę

***

Pół godziny później brałam już ciepłą kąpiel. Standardowo, czyli przy musujących kulkach i grającym radiu. Zamiast odprężyć się i zrelaksować, rozpaczałam nad jutrzejszym szkolnym dniem. Znowu masa zajęć, prac domowych i obowiązków… Zastanawiałam się, czy nie wymyślić jakiejś wymówki, żeby tylko zostać w domu i poleniuchować. Ale nie, Titi już by się nie zgodziła, a nie chciałam bez jej wiedzy chodzić na wagary. Tego by mi nie odpuściła, z całą pewnością.
Po założeniu bielizny zmieniłam zdanie na temat mojego stroju, który właśnie wzięłam w dłonie. Po co mam zakładać ubranie dzienne, jeśli zaraz tak czy siak trzeba będzie przebrać się w piżamę? Po rozczesaniu włosów postanowiłam wybrać się do szafy i ją ubrać. Jednak kiedy usłyszałam w radiu piosenkę Inny – In Your Eyes, zaczęłam podrygiwać w takt muzyki. Śpiewając razem z wykonawczynią, szybkim krokiem przeszłam do pokoju i zaczęłam przekopywanie się przez stertę ubrań, lecz gdy do moich uszu doszedł skoczny refren, wciąż odwrócona przodem do szafy rozpoczęłam szaleńczy taniec. Bujałam biodrami, trzęsłam głową jak prawdziwy rockmen i podskakiwałam ku górze na jak największą wysokość, niczym małpa w dżungli. Bardzo lubiłam ten kawałek, a dodatkowo zebrało mi się na takie szaleństwo. Na sam koniec wykonałam dwa obroty wokół własnej osi, wymachując znalezioną piżamą. Kiedy po raz drugi coś białego mignęło mi przed oczami, zatrzymałam się, przypatrując zasuwanym drzwiom ogromnego mebla. Powoli odwróciłam głowę do tyłu, ignorując już teraz kolejne taneczne piosenki. Zdrętwiałam całkowicie. Moje sztywne nogi na początku nie pozwoliły na ucieczkę. Mogłam tylko bez ruchu patrzeć na siedzącego na moim łóżku Lysandra, uśmiechającego się po „pokazie”.
„Co on tutaj robi? Skąd się wziął? Czy widział… to?” – takie irracjonalne myśli kołatały się w mojej głowie
Wreszcie dałam radę się poruszyć, więc z prędkością światła pognałam do łazienki. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie, ciężko oddychając. Wyzwałam się pod nosem od debilek, bo tylko ja mogłam zrobić coś tak absurdalnego! Co ja najlepszego zrobiłam? Jak ja mu się pokażę na oczy? Czy nie mogłam przed wyjściem sprawdzić, czy nikt nie siedzi w moim pokoju? Taka wiocha! Taki obciach… Co teraz? Mam wyjść? Tak po prostu? Po tym, co zobaczył?!
Uderzyłam się dłonią w czoło, wyobrażając sobie, jak teraz ze mnie chichocze. Pewnie myśli o mnie jak o kretynce, tak, na pewno. A może lepiej wcale nie wychodzić? W końcu się zniecierpliwi i opuści pokój, dom. A wtedy zamknę się w sypialni i już nigdy więcej nie wyjdę do ludzi…
Bezsens!
Założyłam na siebie tę nieszczęsną piżamę i przekręciłam zamek w drzwiach. Stanęłam w wejściu, opierając się o framugę z opuszczoną głową i zażenowaną miną. Poczerwieniałam jak przysłowiowa piwonia, nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy. Tylko i wyłącznie po słyszalnych krokach doszłam do wniosku, że do mnie idzie i jeszcze bardziej sposępniałam.
Lys: Spójrz na mnie. – polecił delikatnie
Nie zrobiłam tego. Czułam się zbyt zawstydzona. Nie wiem, czy kiedykolwiek w życiu upokorzyłam się bardziej, niż przed momentem.
Lys: Skarbie, słyszysz? – ponowił ciepło przykaz
Tym razem spełniłam jego żądanie, podnosząc niechętnie wzrok na jego twarz. Moim największym marzeniem było to, by zapaść się pod ziemię!
Lys: Jesteś wspaniała. – szepnął, przybliżając do siebie nasze usta; Pocałował mnie bardzo, ale to bardzo leciutko – Piękna… - kolejny uroczy buziak – Najwspanialsza na całym świecie. – powiedział łagodnie, ale z wyczuwalnym u niego przekonaniem
Nic: I skompromitowana. – dodałam cicho, odwracając wzrok
Chłopak złapał moje dłonie, uniósł je i splótł ze swoimi, zmuszając do patrzenia na niego.
Lys: Czułem, jakbyś tańczyła specjalnie dla mnie, tylko dla mnie. Nawet nie wiesz, jak się powstrzymywałem, żeby się na ciebie… - przerwał i chrząknął znacząco – nie rzucić.
Rozchyliłam lekko usta w zdziwieniu. On naprawdę to powiedział?
Lys: Mnie nie musisz się wstydzić. Zawsze będę cię uważał za najurokliwszą kobietę na całym świecie. I nigdy, przenigdy nie pomyślę o tobie źle. Ani nie wyśmieję. Jesteś dla mnie jak najjaśniejsza gwiazdka na niebie, kochanie. – rzekł z mocą
Słuchałam tego z zamkniętymi oczami, żeby tylko nie rozpłakać się po słowach chłopaka.
Wtedy coś do mnie dotarło. Że to on przez cały czas mówi takie rzeczy. A ode mnie jeszcze niczego takiego nie usłyszał.
Nic: Lysiu… Powinnam ci już dawno powiedzieć to wszystko, co zamierzam powiedzieć. To, że całe moje szczęście nazywam twoim imieniem. To, że teraz już każdego dnia mogę spojrzeć w niebo i z czystym sumieniem stwierdzić, że jestem cholernie spełniona. Urodziłeś się specjalnie dla mnie, misiaczku. – odparłam z przekonaniem, zapominając już o niedawnym problemie
Lys: A ty dla mnie, Nicuś. – szepnął, a ja… zastygłam w bezruchu; W oczach białowłosego, pierwszy raz w całym życiu, zobaczyłam kręcące się łzy. Wtedy i ja już nie wytrzymałam. Czułam, że jeżeli za chwilę nie przerwiemy tej chwili, zaczniemy oboje ryczeć. A przecież nie powinniś… Zaraz! Kompletne głupstwo. Właśnie, że możemy, powinniśmy.
Pamiętam tyle, że później już tylko szlochaliśmy. Może to i głupie, ale płakaliśmy ze szczęścia. Z radości, że mamy siebie i z obawy, że ktoś nam odbierze tę drugą osobę. Z bliskości. Z ogromnej, przeogromnej miłości…

________________________________________________________________________

Końcówka udała mi się najbardziej XD

Wiecie, że jeszcze kolejne dwa rozdziały i zacznie się piekło? Haha, nie ma to jak spoiler :P 

Proszę się przygotować psychicznie ;)

Chociaż w sumie same prosiłyście mnie o jakiś dramat, no to będziecie mieć. Oj, będziecie... 

Do następnego!