Rozdział LIV

A jednak jestem dziś. Tak, pamiętam co mówiłam o nextcie w weekend, ale zaszła znacząca zmiana planów. Chcę skończyć blog, a potem... nieważne. Fakt jest taki, że kolejny dodam w piątek, sobotę lub niedzielę, a jak dobrze pójdzie następny tydzień będzie ostatnim.

(Ten rozdział jest beznadziejny. Ostrzegam przed faktem przeczytania.)

________________________________________________

Był czwartek, półtora tygodnia później. Przy kolacji tylko smarowałam talerz plastrem pomidora, nie tykając kanapki. Titi patrzyła na mnie dziwnie, pałaszując swój posiłek.
Nie miałam apetytu. Czułam się ociężale, po prostu źle. Czy usunęłam? Nie. Miałam taki zamiar nie raz, ale zawsze powstrzymywały mnie słowa wypowiedziane ostatnio przez Lysandra „pamiętaj, że jeśli to zrobisz, możesz już nigdy do mnie nie przychodzić”. Zostawił mnie i kazał donosić ciążę… Nie chciałam wychowywać dziecka sama ze świadomością, że jego ojcem jest przebywający w więzieniu przestępca. Nie potrafiłam także przeboleć myśli zabicia… Białowłosy był moim autorytetem i gdy coś powiedział, zawsze traktowałam to bardzo poważnie. Teraz, kiedy dał mi do zrozumienia, że mam urodzić, byłam gorzej nic niezdecydowana. Ja nie miałam pojęcia, co dalej. Titi zapewniała, że mi pomoże, wsparcie miałam także w Rozalii, ale to przecież nie wystarczająco dużo. Dziecko powinno mieć ojca, ciepły dom, a ja mu tego nie mogłabym zapewnić.
Titi: Zjedz chociaż trochę. Nie możesz w tym stanie głodować.
Nic: Wiem, ja to wszystko wiem. – jęknęłam – Ale nie dam rady nic przełknąć. W poniedziałek kończą się ferie, rozumiesz? Jak ja mam pójść do szkoły i normalnie się uczyć, widząc go codziennie na korytarzu?
Titi: Nicol, wszystko się ułoży, zobaczysz. – pocieszyła mnie, łapiąc moją dłoń i gładząc ją – Wytrzymaj jeszcze trochę. – uśmiechnęła się, a w jej oczach zobaczyłam jakąś tajemnicę
Nic: Skąd ty to możesz wiedzieć? Już nic się nie unormuje.
Titi: Nawet w najmniej spodziewanym momencie zawsze może wydarzyć się coś zaskakującego. – rzekła pokrętnie
Nic: Co ty wygadujesz? – zdziwiłam się
Titi: Już niedługo, kochanie. – dodała, po czym wstała i wstawiwszy talerz do zlewu, wyszła z kuchni

***

Leżałam już w łóżku i z telefonem w ręku wpatrywałam się w wyświetlacz. Tylko jedno dotknięcie ekranu dzieliło mnie przed rozpoczęciem połączenia. Wystarczyłoby mi jedno słowo, żeby poczuć się odrobinę lepiej. Gdybym usłyszała nawet zwykłe „słucham” wypowiedziane z ust Lysandra, poprawiłby mi się humor. To było jednak bez sensu. I tak by nie odebrał. Westchnęłam. I wtedy moim oczom ukazał się dwuwyrazowy napis „Rozalia dzwoni”. Zawahałam się tylko przez moment. Odebrałam.
Nic: Tak?
Roz: Cześć, jak dzisiaj?
Nic: Dobrze, całkiem dobrze.
Roz: Cieszę się. Przepraszam, że od wtorku nie przychodziłam, ale miałam ważne sprawy na głowie.
Nic: Coś się stało?
Roz: Nie, to nic poważnego, spokojnie. – usłyszałam w jej głosie entuzjazm
Nic: Roza, a powiedziałabyś mi co słychać u Lysandra? – zapytałam cicho
Roz: Wiesz, coraz lepiej. Jutro ci opowiem, kiedy przyjdę. Będziesz w domu?
Nic: Jasne, nie mam ochoty teraz nigdzie wychodzić. A ucieczki z domu też nie planuję, więc będę.
Roz: To świetnie. O jedenastej spodziewaj się mni… - urwała niespodziewanie – To znaczy, bądź gotowa.
Trochę nie rozumiałam. Plątanie się we własnych słowach. Obawiałam się, że może coś się wydarzyło, że tak urywa. Chociaż w jej głosie nie słyszałam nawet nutki smutku czy zatroskania, wręcz przeciwnie – był przepełniony radością.
Nic: Dobra, więc do jutra.
Roz: Do zobaczenia, Nic. – szepnęła uradowana i rozłączyła się
Idealnie się składało, że Roza była taką optymistką i tryskała pozytywną energią, bo tego mi było teraz potrzeba. Wsparcie, słów otuchy i przede wszystkim wskazania drogi.
Na początku za wszelką cenę chciałam zdobyć te tabletki wczesnoporonne. Później zaczęłam się wahać, a teraz skłaniałam się ku urodzeniu. Totalne zamieszanie.

***

Obudziły mnie poranne hałasy dochodzące z kuchni. Otworzyła zaspane oczy i ziewając, sięgnęłam po telefon. Godzina wczesna, bo wpół do siódmej, ale wstałam powoli z łóżka i całkiem rozczochrana zeszłam na dół. Ciocia zmywała naczynia, elegancko ubrana i prawie gotowa do wyjścia.
Titi: Jak samopoczucie? – zapytała z ciepłym uśmiechem, gdy mnie dostrzegła
Nic: Lepiej niż wczoraj. Rozalia przyjdzie przed południem, także nie będę sama. – odpowiedziałam, przeciągając się
Titi: Rozalia? A… Nieważne.
Nic: Czemu mam wrażenie, że wszyscy wokoło coś przede mną ukrywają? – zmarszczyłam czoło
Titi: Wydaje ci się. Poradzisz sobie sama? – zamieniła temat
Nic: Titi, ciąża to nie choroba. Poza tym to dopiero siódmy tydzień, czuję się dobrze, nawet mdłości mi nie dokuczają.
Titi: Może i racja. Wolałabym zostać teraz z tobą, ale wiesz, że pracy nie mogę zaniedbać. – rzekła, odwracając się po skończonym zmywaniu
Nic: No przecież. Idź i się nie martw. – zapewniłam ją, a ciocia kiwnęła głową i skierowała się do korytarza, zakładając kurtkę

***

Oglądałam telewizję, jedząc jabłko. Leciała akurat pewna brazylijska telenowela, a że był dobry moment, zdecydowałam się zostawić na tym kanale. Jakaś Victoria nieudolnie przepraszała za coś mężczyznę o imieniu Sergio, kiedy w pewnym momencie wpadła piękna blondynka i postrzeliła kobietę, rzucając się w ramiona otępiałego faceta.
Zawsze śmiałam się, jak można lubić takie mdłe tasiemce, ale faktycznie nawet mnie wciągnęło i obejrzałam do końca. Potem wyrzuciłam ogryzek do śmieci, a gdy wracałam na sofę, usłyszałam pukanie do drzwi. Nie zatrzymując się, rozłożyłam się na kanapie, chwytając do ręki pilot.
Nic: Właź! – krzyknęłam, wiedząc że drzwi nie były zamknięte od środka
Przełączałam z programu na program, nie mogąc znaleźć nic dla siebie. Czując obecność Rozalii w pomieszczeniu, nie odwróciłam się w jej stronę, tylko z uwagą latałam po kanałach.
Nic: Cześć, siadaj. – powiedziałam, zapatrzona w telewizor
Słysząc w odpowiedzi „cześć”, zakrztusiłam się własną śliną, wypuszczając pilot z rąk. Przeniosłam wzrok na osobę stojącą w progu, chociaż wcale nie musiałam tego robić. Poznałam ten głos. I on wcale nie należał do mojej przyjaciółki. Natychmiast zerwałam się na nogi, aż zakręciło mi się w głowie.
Lys: Spokojnie, jeszcze coś sobie zrobisz. – rzekł z rozbawieniem nie kto inny, jak Lysander
Nic: Co ty tutaj robisz? – zapytałam, spuszczając głowę w dół
Zaskoczyła mnie obecność białowłosego. Naprawdę miał ochotę przychodzić tutaj do mnie, do dziewczyny, która nosiła w sobie nie jego dziecko? Zresztą Rozalia mówiła, że to ona wpadnie…
Lys: Przyszedłem sprawdzić, jak się czujesz? – nie zwracając uwagi na moje zdziwienie, dopytywał
Nic: W mia-miarę dobrze… - odparłam, robiąc się czerwona na twarzy
Lys: Cieszę się, że z tobą z porządku.
Nic: Cieszysz się? – powtórzyłam, przenosząc wzrok na jego twarz
Lys: Cieszę. – potwierdził, uśmiechając się delikatnie
Nie byłam pewna, co mam mu powiedzieć. Osłupienie nie minęło i wciąż jeszcze wątpiłam w to, czy on naprawdę stoi przede mną.
Lys: Mam coś dla ciebie. – oznajmił, wyciągając zza siebie rękę, w której kurczowo trzymał ciemnozieloną teczkę
Nic: Co to?
Lys: Zobacz. – rzekł
Podał mi, a ja przechwyciłam ją drżącymi rękami. Ciekawiło mi, co jest w środku, ale z drugiej strony trochę się tego lękałam. Wpatrzona w czarną gumkę, zaraz ją odchyliłam i otworzyłam teczkę. W środku, w koszulce, znajdował się dokument. Przeczytałam tytuł i… zaniemówiłam.
Lys: Pod spodem jest coś jeszcze. – wychrypiał
Natychmiast podniosłam jedną kartkę i faktycznie ujrzałam kolejny akt. Tym razem błyskawicznie przeniosłam osłupiały wzrok na jego twarz, którą właśnie wykrzywiał lekki uśmiech.
Nic: Jak… - wyszeptałam jedynie, znów spoglądając na duże, czarne napisy
Co mnie aż tak zaskoczyło?
„Wniosek o odebranie praw rodzicielskich”…
A także:
„Wniosek o przysposobienie”…
Lysander chciał adoptować dziecko Shona i wychować je wraz ze mną…?
Lys: Przemyślałem sobie wszystko i doszedłem do wniosku, że nie mógłbym bez ciebie żyć. Poświęciłaś się dla mnie wtedy, ale nie zamierzam cię zostawiać. Chcę, żebyśmy stworzyli prawdziwą rodzinę. To tylko wzór dokumentów, które po narodzinach wyślemy tam gdzie trzeba.
Chciałam coś powiedzieć, lecz nie dałam rady wydusić z siebie ani słowa, dlatego ruszałam tylko bezgłośnie ustami. Łzy podeszły mi do oczu, bo w życiu nie podejrzewałam, że Lysander mógłby zrobić coś tak szlachetnego. Czy on naprawdę tego chciał?
Nic nie mówiąc i widząc, że nie jestem w stanie zrobić czegokolwiek, podszedł do mnie i objął. Poczułam się pierwszy raz od kilku kochana i bezpieczna. Mając go przy sobie, wszystkie duże problemy stawały się drobnymi przeszkodami, bo razem mogliśmy je pokonać. Razem. Ja i Lysander. To tak pięknie brzmi…
Nic: Ko-kocham cię. – odezwałam się w ostatniej chwili przed napadem płaczu; Płaczu ze szczęścia.
Lys: Ja ciebie też bardzo kocham. Poprawka, was. Ciebie i tę małą kruszynkę. – powiedział czule
Nic: N-nie wierzę, że to dzie-dzieje się nap-rawdę. – wyszeptałam
Lys: Już zawsze będziemy razem, choćby nie wiem co. Obiecuję ci.
Nic: Jesteś pewien, że chcesz opiekować się dzie-dzieckiem?
Lys: Gdybym nie był, nie przyszedłbym teraz do ciebie i nie zgodził się na całą resztę.
Nic: Resztę? – zdziwiłam się, spoglądając mu w oczy; Milczał. – Powiesz mi o co chodzi?
Lys: Pod jednym warunkiem.
Nic: Jakim? – dociekałam, niecierpliwie oczekując odpowiedzi
Lys: Tylko wtedy, kiedy mnie pocałujesz.
Uśmiechnęłam się blado i spełniłam wymóg. Marzyłam o tym od tylu dni… Myślałam nawet, że już nigdy nie będzie mi dane, żeby tak się do niego przytulić… Tak bardzo się cieszyłam.
Lys: Musisz się bardziej postarać. – mruknął, uśmiechając się łobuzersko
Zachichotałam, ponownie go całując. Tym razem z większą zachłannością.
Nic: Powiedz, bo nie wytrzymam. – poprosiłam
Lys: Zaraz wpadnie tu jeszcze kilka osób.
Przyjrzałam mu się dokładnie, zastanawiając, co też ma na myśli. Kiedy już chciałam zapytać, dało się słyszeć skrzypienie otwieranych drzwi frontowych. Usłyszałam jakieś śmiech, chichy i rozmowy i od razu wiedziałam, że to grubsza afera. Popatrzyłam na uśmiechniętą twarz Lysa i także posłałam mu ciepły, przepełniony miłością uśmiech.
Zaraz do salonu wwalili się kolejno: Roza wraz z Leo, Armin z Alexym, Kas, Jake. Iris i Violka niosły prostokątny, spory tort udekorowany owocami, a na koniec… Na koniec ujrzałam Oscara pchającego wózek z siedzącą na nim Kim.
Z niedowierzaniem przyglądałam się temu wszystkiemu, aż wreszcie podbiegłam do czarnowłosej i mocno ją przytuliłam.
Kim: Gratuluję, Nicol. I dziecka, i związku. – rzekła cicho
Nic: Jesteś kochana, tak się cieszę, że tu jesteś. – wyszczerzyłam się do niej, gdy nagle zostałam odciągnięta od dziewczyny; Po odwróceniu się ujrzałam obejmującego mnie Lysandra. Słyszałam hałasy z kuchni i stukot obijającego się o siebie szkła, a nagle z tłumku wyłowił się Kastiel z butelką szampana w dłoniach. Dziewczyny ustawiły się za nim z kieliszkami, a ten potrząsnął kilka razy butelką i gdy otwierał, korek wystrzelił w sufit i odbił się od ściany, póki nie wylądował na podłodze. Musujący napój lał się na podłogę i do szkła, przy akompaniamencie chichotu zebranych.
Szczerze mówiąc, aż do tej pory nie przyswoiłam do siebie tego, co się działo. Ta wizyta tak mnie zaskoczyła, że aż brakło mi słów.
Roz: Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia! – zaśmiała się białowłosa, podając Lysowi szampana, a mnie napój jabłkowy
Nim ktokolwiek upił choćby łyk, Alexy zaczął śpiewać „sto lat”. Reszta po chwili się do niego oczywiście dołączyła.
Nic: Jesteś taki kochany. – zwróciłam się do chłopaka
W odpowiedzi pocałował mnie, tak długo, jak trwał śpiew zebranych. Zabrakło mi tchu, lecz byłam szczęśliwa. Najszczęśliwsza na świecie. Jeśli ktoś by wczoraj powiedział mi, że będę całować się z Lysandrem w czasie, gdy moi przyjaciele będą wznosić za nas toast, postukałabym się w głowę…

________________________________________________

Wiem, że krótki, ale tak wyszło.

Mówiłam, że beznadziejny. Zachowanie Lysa nieprawdopodobne i nierealne, ale cóż...