Rozdział I

Autobus zatrzymał się na przystanku. Pasażerowie wychodzili po kolei z biało-niebieskiego PKS-u, a wśród nich ona. Średniego wzrostu, ruda dziewczyna z brązowymi oczami. Wiatr rozwiał jej włosy, a nastolatka poczuła promienie słońca na skórze. Zadziwiające było, że we wrześniu panował taki upał… Wytargała swoją brązową, zniszczoną walizkę i ruszyła przed siebie. Czuła na sobie zdegustowane spojrzenia przechodniów na widok jej wyglądu. Nic dziwnego, miała bowiem na sobie białe rurki z małą dziurką, znoszoną kremową tunikę i całkiem poszarpane trampki pod kolor bluzki, co tu dużo mówić, wyglądała koszmarnie. Do tego czerwone, zapuchnięte od płaczu oczy.
Szła ze spuszczoną głową, nie mogła znieść tych krzywych spojrzeń kierowanych w jej stronę. Zamknęła oczy, próbując powstrzymać łzy. Nie chciała już płakać.
"Nic*, przestań się mazać, ciocia nie może cię zobaczyć w takim stanie." - powiedziała sobie w myślach.
Ciągnęła walizkę z łatwością, bo nie zawierała w niej dużo, co było dziwne, gdyż podczas przeprowadzki człowiek zwykle ma ze sobą kilka walizek i toreb podróżnych zapakowanych po brzegi. A ona? Jaj rzeczy zajmowały niewiele ponad pół walizki. Śmieszne... I znów, przypomniała sobie słowa ojca, który nazywała ją niewdzięczną szmatą, kiedy oznajmiała, że potrzebuje nowej bluzki, ponieważ nie ma w czym chodzić do szkoły. Przypomniała, jak ją traktował, gdy nie chciała pójść po kolejną porcję alkoholu dla niego, matki i ich "znajomych" - takich samych pijaków jak oni, do monopolowego. Zamykał ją w pokoju na cała noc, bez jedzenia, picia. Albo po prostu znęcał się. Nic prostszego. Bił, dusił do nieprzytomności... A matka? Też nie była lepsza. Tyle razy córka ją błagała, by coś zrobiła, pomogła, ale ta się bała. Uczestniczyła więc w całonocnych libacjach i patrzyła, jak jedyne dziecko potwornie cierpi. Nawet wtedy, gdy to jej "tatuś" omal jej nie udusił, i gdy wylądowała w szpitalu, po wezwaniu sąsiadki, którą zaniepokoiły krzyki i inne odgłosy, ona nie chciała tego zgłosić sama. I gdyby nie to, że szpital skontaktował się w tej sprawie z policją, nadal mieszkałaby z tym dwojgiem. Chociaż może lepiej byłoby, gdyby wtedy po prostu umarła?
"No co ty, Nic*, nie myśl o tym! Musisz pokazać, że jesteś silna. Że dasz sobie z tym wszystkim radę." - pomyślała.
Jednak gdyby to się stało, nie zostałaby przygarnięta przez babcię, swoją kochaną babcię... To ona dawała dziewczynie odczuć, że jest naprawdę kochana. Z wzajemnością. Wszystko było cudownie, nastolatka już prawie zapomniała, jaki koszmar przeżyła z tymi potworami, minął już bowiem nieco ponad rok, aż do pewnego cholernego dnia. Wracając ze szkoły, zobaczyła przy domu karetkę.
- Twoja babcia zasłabła na spacerze. Wezwała nas sąsiadka, niestety nie dało się nic zrobić. Przykro mi. Pani Margerita nie żyje - powiedział mi wtedy lekarz.
"Nie żyje, nie żyje, nie żyje, nie żyje, nie żyje..." - te słowa krążyły w mojej pamięci i głowie. Kochana babcia Margie... Uwielbiałam tak do niej mówić.
Poczułam pod powiekami łzy. Wchodziłam do parku. Usiadałam na pobliskiej ławeczce, stawiając walizkę obok, i rozpłakałam się na dobre...

Nic* - zdrobnienie od Nicola

 Dodajcie do tego białe legginsy, poszarpcie trampki i tunikę :)